Цветок засохший, безуханный,
Забытый в книге вижу я;
И вот уже мечтою странной
Душа наполнилась моя:

Где цвел? когда? какой весною?
И долго ль цвел? и сорван кем,
Чужой, знакомой ли рукою?
И положен сюда зачем?

На память нежного ль свиданья,
Или разлуки роковой,
Иль одинокого гулянья
В тиши полей, в тени лесной?

И жив ли тот, и та жива ли?
И нынче где их уголок?
Или уже они увяли,
Как сей неведомый цветок?

Sekuntum bunga kering dan layu

Kulihat dalam bukunya.

Aku penuh idaman sayu,

Idaman masa lalunya.

Di mana bunga ▒tu bermekar,

Siapa memetikkannya?

Teman, musuh atau pendekar?

Mengapa sini diletakkannya?

Untuk mengingat temu manis,

Saat berpisah yang sedih,

Atau tamasya jalan kaki

Di taman rapi dan bersih?

Dan apa nasib pemetiknya?

Masih hidup? Masih kekal?

Atau pun menjadi layu

Bak bunga ▒tu yang tak kenal?

Где наша роза,
Друзья мои?
Увяла роза,
Дитя зари.
Не говори:
Так вянет младость!
Не говори:
Вот жизни радость!
Цветку скажи:
Прости, жалею!
И на лилею
Нам укажи.

Di manakah mawar,

Temanku yang sayang?

Layulah mawar,

Hilang bak bayang.

Jangan berkata:

Masa muda pun layu.

Jangan berkata:

Kehidupan tak sayu.

Minta maaf

Pada kesuma,

Tunjukkan kami

Bunga lili.

Что в имени тебе моем?
Оно умрет, как шум печальный
Волны, плеснувшей в берег дальный.
Как звук ночной в лесу глухом.

Оно на памятном листке
Оставит мертвый след, подобный
Узору надписи надгробной
На непонятном языке.

Что в нем? Забытое давно
В волненьях новых и мятежных,
Твоей душе не даст оно
Воспоминаний чистых, нежных.

Но в день печали, в тишине,
Произнеси его тоскуя;
Скажи: есть память обо мне,
Есть в мире сердце, где живу я...

Pentingkah namaku kepadamu?

Lenyaplah ianya bagaikan bising sayu

Gelombang yang hempas ke pantai jauh

Bagaikan bunyi malam di hutan.

Namaku di carik kertas

Akan tinggalkan hanya tanda mati

Serupa ayat di batu nisan.

Meski entah dalam bahasa apa.

Pentingkah namaku kepadamu?

Mungkin dilupakan dalam hidupan baru

Dan tidak membangkitkan apa pun

Dalam ingatan dan kalbu membara.

Tetapi pada masa yang sedih

Ucapkan namaku dengan merindu.

Katakanlah: kenangan masih ada,

Dan ada hati aku mencongkong.

На холмах Грузии лежит ночная мгла;
Шумит Арагва предо мною.
Мне грустно и легко; печаль моя светла;
Печаль моя полна тобою,
Тобой, одной тобой... Унынья моего
Ничто не мучит, не тревожит,
И сердце вновь горит и любит - оттого,
Что не любить оно не может.

Gunung-ganang di Gruziya diselubungi gelap,

Sungai Aragwi di hadapan daku.

Sedih dan lega hatiku: denyutan tidak kerap.

Kekasihku, kurindu akan kau.

Kau sahaja, kau! Rasa pilu dan guram

Tidak diganggu oleh kesal hati.

Kembali kalbuku bercinta dan demam

Sebab kalau tiada cinta √ aku mati.

Белеет парус одинокий

В тумане моря голубом!...

Что ищет он в стране далекой?

Что кинул он в краю родном?

Играют волны - ветер свищет.

И мачта гнется и скрипит...

Увы, - он счастия не ищет

И не от счастия бежит!

Под ним струя светлей лазури,

Над ним луч солнца золотой...

А он, мятежный, просит бури,

Как будто в бурях есть покой!

Layar memutih kesepian

Di kabus lautan biru.

Apa tinggalkan di rantau sendiri?

Apa dicari di rantau baru?

Angin kencang, gelombang beramok,

Tiang berciut dan goyang.

Amboi, bukan tuah dicari,

Bukan tuah tinggalkan di kampung sayang.

Di atasnya langit lazuardi,

Dari mentari sinaran.

Pemberontak ia dan mencari

Badai, bukan kesunyian.

Ночевала тучка золотая
На груди утеса-великана;
Утром в путь она умчалась рано,
По лазури весело играя;

Но остался влажный след в морщине
Старого утеса. Одиноко
Он стоит, задумался глубоко,
И тихонько плачет он в пустыне.

Di dada karang yang raksasa

Bermalam tidur mega mas

Dan subuh pagi berlepas

Main di kebiruan angkasa.

Kesan basah tinggal di kedut

Karang tua lagi menyendiri

Di gurun sepi bagaikan anak tiri

Termenung menangis tersedu.

Выхожу один я на дорогу;

Сквозь туман кремнистый путь блестит;

Ночь тиха. Пустыня внемлет богу,

И звезда с звездою говорит.

В небесах торжественно и чудно!

Что же мне так больно и так трудно?

Жду ль чего? Жалею ли о чем?

Уж не жду от жизни ничего я,

И не жаль мне прошлого ничуть;

Я ищу свободы и покоя!

Я б хотел забыться и заснуть!

Но не тем холодным сном могилы

Я б желал навеки так заснуть,

Чтоб в груди дремали жизни силы,

Чтоб, дыша, вздымалась тихо грудь;

Чтоб всю ночь, весь день мой слух лелея,

Про любовь мне сладкий голос пел,

Надо мной чтоб, вечно зеленея,

Темный дуб склонялся и шумел.

Kujejaki jalan s▓orang diri;

Jalan berkilau di depan;

Sunyilah. Alam junjungi Tuhan,

Dan bintang cakap sama bintang.

Langit amat indah dan meriah!

Lelap bumi berkilau biru...

Tunggu apa, apa disesali?

Mengapa hati sakit rindu?

Tidak tunggu apa pun ku lagi,

Tak sesali masa yang silam.

Kucari damai dan kebebasan!

Kuhendak terlena dan tenteram!

Tapi tak bagai di kubur dingin,

Kuhendak terlena dan tenteram,

Agar dada lega bernafasan,

Agar daya ada terpendam;

Agar suara merdu menyanyi,

Sepanjang hari-malam bagiku,

Agar pokok yang hijau abadi,

Tunduk berbisik di atasku.

Bulan tengok dari atas ke bumi

Ke hutan, reruntuhan istana.

Dua kerangka manusia warnanya kuning

Bersiar-siar dalam cahaya di sana.

Puan dan ksatria yang bongkok pada puan

(Tengkorok tanpa hidung, tengkorok tanpa mata):

⌠Ada hal menjadikan kita sama √

Nyawa kita direnggut penyakit hitam.

Aku dari kurun kesepuluh. Berani tanya

Dari kurun berapakah Puan?■

Jawablah puan dengan meringau:

⌠Tuan muda sekali. Aku dari kurun keenam■.

Malam sejuk menusuk sumsum, angin Mistral,

(Angin itu tak mahu reda).

Di tingkap nampak kilauan gemerlap,

Gunung-ganang bogel di saujana.

Cahaya emas tidak bergerak

Menjangkau tempat tidurku.

Sunyi, tiada seorang pun

Kecuali aku dan Tuhan.

Hanya Dialah tahu kerinduanku,

Rindu hatiku yang separuh mati,

Rindu kusembunyikan dari orang.

Kesejukan, kilauan, angin Mistral.